W kulturze Zachodu poczucie winy jest jednym z najsilniejszych i najgłębszych doświadczeń, bardzo obciążających nasze przeżywanie świata. Wina często jest nieuświadomiona. Im bardziej się nią obciążamy, tym większe ponosimy ryzyko obwiniania innych lub bezwiednego przemieszczania poczucia winy w obszary, gdzie jej nie ma. Czy tak młoda gałąź wiedzy, jaką jest psychologia, potrafi powiedzieć coś nowego o winie i przebaczeniu? Myślę, że może wnieść nieco światła tam, gdzie ono zgasło, gdzie nie zaglądają już ani filozofowie, ani teologowie, gdzie mędrcy oddalili się od żywych pytań, przed którymi staje dzisiejszy człowiek.

Kiedyś tematy psychologiczne wchodziły w zakres rozważań filozoficznych; znakomite traktaty o psyche człowieka pisali wybitni poeci i pisarze; perełki mądrości psychologicznej znajdziemy w mistycznych tekstach tradycji chrześcijańskiej, talmudycznej oraz kultur Wschodu.

Dzisiejsza psychologia zwraca się do współczesnego człowieka, zastępując dawnych badaczy, których pociągają tematy bardziej abstrakcyjne niż wina i przebaczenie. Atut psychologii - dla wielu umysłów niezrozumiały i trudny do zaakceptowania - wynika z przedmiotu jej zainteresowań. Psychologia już z definicji jest nauką o duszy (gr. psyche - "dusza") - tej samej duszy, o której pisali i piszą poeci, mistycy, i o której zbawienie troszczą się wielkie religie świata. Miejsce tej nauki trzeba zaakceptować.