NR 5-6 / 2003
Nie stawiać tamy miłosierdziu
Największym przykazaniem dla chrześcijan jest miłość bliźniego. Jezus Chrystus wskazuje całym swoim życiem, jak powinniśmy pochylać się nad potrzebującymi. Całe nasze życie - jeżeli chcemy być wiarygodni - musi spełniać się w służbie drugiemu człowiekowi. Dlatego też misja Kościoła łączy się z działalnością diakonijną, która obok zwiastowania Słowa Bożego oraz pracy duszpasterskiej jest jego nierozerwalną częścią.
W Nowym Testamencie diakonia oznacza służbę miłości, a więc posługi wspólnotowe czy też zbiórkę na rzecz "braci mniejszych". Każda działalność charytatywna jest podążaniem za Jezusem Chrystusem w prawdziwym posłuszeństwie jego woli i w naśladowaniu jego osoby. Bp Jan Szarek, prezes Diakonii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, powiedział w kazaniu z okazji poświęcenia luterańskiego Domu Seniora "Emaus II" w Dzięgielowie, że instytucje świeckie, wykonujące dobrze służbę socjalną, czynią to - choćby nieświadomie - w posłuszeństwie Chrystusowi. Natomiast diakonię Kościoła odróżnia świadomość, że jej działanie jest działaniem w imię Pana, składaniem świadectwa. Bowiem diakonia umożliwia dalsze wyznawanie wiary, już nie ustami, lecz za pomocą rąk, nóg, umysłu, dóbr materialnych - tego wszystkiego, czym Bóg nas obdarzył. Chrześcijanin nie powinien pytać, ile może ofiarować. Wolno mu najwyżej spytać, ile z tego, co otrzymał, może zatrzymać dla siebie.
Można śmiało powiedzieć, że parafia zelowska żyje według tej zasady. Służba diakonijna obejmuje tam szeroki wachlarz działań stosownie do istniejących potrzeb i możliwości. Bełchatów - wychodząc naprzeciw wyzwaniom współczesności - powołał nowoczesny ośrodek, który we współpracy z organizacjami miejskimi niesie pomoc potrzebującym. W Warszawie pracą socjalną zajmuje się prężna grupa diakonijna, działająca od przeszło 20 lat. Obejmuje ona swoją opieką również członków Kościoła z diaspory. Parafianie Kleszczowa, Pstrążnej, Strzelina i Żychlina przychodzą sobie nawzajem pomocą, gdy zachodzi taka potrzeba. W Łodzi służba diakonijna realizowana jest w ramach posługi duszpasterskiej.
BEŁCHATÓW
Przed naszym Kościołem otwierają się nowe możliwości działania. To jednak wymaga nowego myślenia o Kościele, częstokroć zmiany utartych przyzwyczajeń, wyjścia poza obręb przyjętych dotąd rozwiązań i ustalonych schematów. Trzeba nam dziś się zastanowić nad tym, co zmienić, co wprowadzić nowego, jak wyjść szerzej ze Słowem o wierze do współczesnego człowieka, jak mu pomóc w różnych zagrożeniach i lękach - pisał ks. bp Marek Izdebski, przybliżając przed rokiem czytelnikom "Jednoty" parafię w Bełchatowie ["Jednota" 5/2002; w artykule tym znajdziemy też historię powstania OPIRO].
Nowa rzeczywistość w naszym kraju i związane z nią nowe wyzwania stały się impulsem dla parafii bełchatowskiej, aby w realizowaniu służby diakonijnej wyjść poza ciasny krąg własnej grupy konfesyjnej. Wyrazem tego było powołanie najpierw Stowarzyszenia OPIRO (którego członkami są ewangelicy, katolicy i osoby niereligijne), a następnie centrum pracy z młodzieżą pod nazwą Ośrodek Profilaktyki i Rozwoju Osobowości OPIRO. Jego celem jest stworzenie możliwości uczenia się i wypróbowywania nowych wzorców zachowań, alternatywnych wobec zachowań patologicznych.
Budowa ośrodka była możliwa dzięki otrzymaniu dotacji z Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, a jego projekt dofinansowały Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska w Piotrkowie Trybunalskim oraz miasto Bełchatów.
Ścisła współpraca pomiędzy parafią i działającym od jesieni 1999 roku OPIRO poszerzyła się wiosną 2000 roku o nowego partnera: w nowym obiekcie rozpoczął pracę Ośrodek Pomocy Dzieciom i Rodzinie funkcjonujący w ramach Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (MOPS).
OPIRO zajmuje się dziećmi i młodzieżą w wieku 7-19 lat oraz ich rodzinami. Trafiają tu dzieci przyprowadzane przez rodziców, ale i kierowane przez pedagogów szkolnych i nauczycieli, poradnie profilaktyki i leczenia uzależnień, a także przez MOPS. Są to najczęściej dzieci nastręczające trudności wychowawcze, mające kłopoty w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, pochodzące często ze środowisk patologicznych.
Terapia obejmuje naukę rozpoznawania własnych emocji i radzenia sobie z nimi, poprawę relacji interpersonalnych, podnoszenie poczucia własnej wartości, uczenie asertywnych zachowań, radzenia sobie ze stresem, podejmowania decyzji i radzenia sobie z ich konsekwencjami. Spotkania mają też na celu przekazanie wiedzy na temat różnego rodzaju uzależnień oraz rozobudzanie zainteresowań.
W OPIRO realizowane są dwa programy: Młodzieżowa Akademia Umiejętności i MegaCal. W ramach Młodzieżowej Akademii Umiejętności odbywają się spotkania grupowe, indywidualne i rodzinne. Działają także grupy alternatywnego spędzania czasu wolnego: teatralne, plastyczne, muzyczne, wokalno-instrumentalne. Zajęcia te prowadzą wykwalifikowani instruktorzy, psychologowie i pedagodzy. Kierownikiem programu jest pedagog mgr Aleksandra Sztajnert.
Program MegaCal - Młodzieżowe Centrum Aktywności Lokalnej - jako zadanie stawia sobie aktywizowanie młodzieży szkolnej, tworzenie grup młodzieżowych liderów, propagujących twórczy styl życia, a także wspieranie inicjatyw wychodzących od młodzieży. Program ten ma również na celu dotarcie do szkół, gdzie prowadzone są zajęcia warsztatowe, koła zainteresowań oraz organizowane są zloty młodzieży. Kierownikiem tego programu jest mgr Adam Fret. Wszystkie zajęcia w ośrodku są bezpłatne.