Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

NR 1-2 / 2011

Takie same jak Kościoły ewangelickie, podobne czy całkiem różne?

 

ZASADY WIARY KOŚCIOŁÓW EWANGELICZNYCH

Biblia, Credo

Jedynym źródłem prawd wiary, autorytetem i ostateczną instancją w sprawach wiary, zbawienia, uświęcenia, służby i życia człowieka jest tutaj nieomylne Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, uznawane za spisane Słowo Boże. Wyznania te nie mają żadnych ksiąg wyznaniowych, a nawet niekiedy wzbraniają się przed spisaniem zasad swojej wiary, traktując to jako próbę deprecjacji Biblii. Chociaż nie praktykuje się odmawiania na nabożeństwach któregoś ze starokościelnych wyznań wiary, to Kościoły ewangeliczne w zasadzie utożsamiają się z twierdzeniami zawartymi w Apostolskim Wyznaniu Wiary. Członkowie Kościołów wolnych są bardzo mocno zachęcani do codziennego, systematycznego studiowania Biblii i modlitwy.

Pojęcie Kościoła

Kościoły ewangeliczne charakteryzuje podkreślanie związku pomiędzy świadomą wiarą (duchowym odrodzeniem) i chrztem, którego udziela się ludziom dorosłym. Dużą wagę przywiązuje się do idei kapłaństwa wszystkich wiernych (wspólnej dla całej tradycji protestanckiej) oraz niezależności Kościoła od struktur państwowych.
Kościół powszechny rozumiany jest jako wspólnota ludzi odrodzonych, świadomie realizujących w codziennym życiu zalecenia Pana Jezusa Chrystusa (bez ograniczeń do jednego, wybranego wyznania). Jednak, jako że uznawany jest jedynie chrzest dorosłych, praktycznie do Kościoła powszechnego nie zalicza się tych, którzy byli ochrzczeni wyłącznie jako dzieci.

Nabożeństwo

Nabożeństwo poświęcone jest głównie uwielbieniu Trójjedynego Boga i głoszeniu Słowa Bożego. Uważa się, że tak jak Wieczerza Pańska wysuwa na pierwszy plan śmierć Chrystusa, tak też Dzień Pański głosi Jego zmartwychwstanie. Z tego powodu niedzielne nabożeństwo ma charakter uroczystego świętowania ku czci Boga. W Kościołach ewangelicznych obchodzi się święta wspólne dla chrześcijan: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Zesłanie Ducha Świętego (Zielone Świątki). Poza tym, w omawianych denominacjach nie funkcjonuje rok kościelny.
Osoby prowadzące nabożeństwo, wygłaszające kazanie czy sprawujące Wieczerzę Pańską (nie muszą to być ordynowani pastorzy) nie noszą żadnych strojów liturgicznych. Jedynie pastorzy dokonujący aktu chrztu bywają ubrani w togi. Nie funkcjonuje liturgia w klasycznym rozumieniu tego słowa.

Sakramenty

Kościoły ewangeliczne uznają dwa sakramenty: chrzest i Wieczerzę Pańską. Jednak w praktyce kościelnej nie używa się słowa „sakrament”. Zamiast tego funkcjonują terminy: ustanowienia Pańskie lub obrzędy.

Chrzest

Dla Kościołów ewangelicznych chrzest jest zawsze powiązany z nawróceniem, odrodzeniem i odpuszczeniem grzechów. Dlatego udzielany jest osobom w tzw. wieku świadomym, tzn. tym, które na podstawie własnej wiary uznały Jezusa Chrystusa swoim osobistym Panem i Zbawicielem.
Każdy katechumen zobowiązany jest do publicznego złożenia przed zborem wyznania swojej wiary, tzn. opowiedzenia o tym, jak stał się chrześcijaninem, dlaczego chce przyjąć chrzest, kim jest dla niego Jezus Chrystus.
Chrzest dokonywany jest przez całkowite zanurzenie w wodzie, symbolizujące to, że pokutujący umiera dla grzechu, jest pochowany i zmartwychwstaje do nowego życia, na podobieństwo pogrzebania i zmartwychwstania swojego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
Chrztu nie łączy się ze zmazaniem grzechu pierworodnego, jak jest to w Kościele luterańskim, gdyż omawiane Kościoły, podobnie jak Kościół reformowany uważają, że ludzie nie dziedziczą grzechu pierwszych rodziców, ale dziedziczą grzeszną naturę, czyli skłonność do grzechu.

Wieczerza Pańska

Wieczerza Pańska (raczej unika się innych słów na określenie tego sakramentu) udzielana jest wszystkim wiernym pod dwiema postaciami. Jest ona traktowana jako symbol i pamiątka cierpienia, śmierci i zmartwychwstania Zbawiciela. Zdecydowanie neguje się fizyczną obecność Chrystusa w tym akcie, aczkolwiek chrześcijanie ewangeliczni zgadzają się co do tego, że w sposób duchowy Chrystus jest obecny wśród tych, którzy wspominają Jego śmierć i zmartwychwstanie, uczestnicząc w tym sakramencie. Przeważnie uważa się, że uczestnikami Wieczerzy mogą być jedynie ci, którzy przyjęli chrzest w wieku dorosłym.

Dekalog

Kościoły ewangeliczne przyjęły kalwińskie rozumienie i formę Dekalogu, tzn. pełnych 10 przykazań według II?Mojż. 20. Uznanie przykazania o nieczynieniu sobie podobizny czegokolwiek w celach kultowych spowodowało, że podobnie jak w Kościołach reformowanych, kaplice nie mają żadnych obrazów czy rzeźb, zaś na ich froncie znajduje się prosty krzyż bez figury Chrystusa. Dekalog nie jest traktowany jak restrykcyjne prawo, ale raczej jako pokazanie wierzącym, co jest dla nich dobre, w jakich granicach mogą być bezpieczni.

Zbawienie

Kościoły ewangeliczne uczą, że pierwszy człowiek zgrzeszył, zbuntowawszy się przeciwko Bogu. Głoszą, że człowiek nie może zapracować na swoje zbawienie spełniając dobre uczynki; jest to Boży dar, podyktowany Jego łaską i miłosierdziem. Jedyne, co grzesznik może zrobić – to przyjąć wiarą fakt, że Chrystus przelewając swą krew na Golgocie zapłacił nią za nasze życie wieczne.

Położony jest bardzo duży nacisk na osobistą, indywidualną decyzję każdego, dotyczącą wyznania swoich grzechów, przyjęcia wiarą Bożego daru zbawienia i życia zgodnego z Ewangelią Jezusa Chrystusa. Kościoły ewangeliczne uczą, że każdy człowiek winien narodzić się na nowo, tzn. stać się nowym człowiekiem, myślącym i działającym według Bożych norm. Nie dlatego, że ktoś tak nakazuje, ale dlatego, że wynika to z natury „nowego” człowieka. Kościoły ewangeliczne głoszą przekonanie, że Jezus Chrystus przyniósł zbawienie wszystkim ludziom i jedynie od ich wyboru i decyzji zależy przyjęcie tego daru.

Mirosława R. Weremiejewicz

Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl