NR 1-2 / 2011
W 1978 roku Synod Generalny przegłosował udostępnienie zborom Reformowanego Kościoła Ameryki dokumentu przedstawionego przez Komisję Teologii. W dokumencie znalazły się następujące stwierdzenia:
Paweł, odrzucając stosunki homoseksualne jako „przeciwne naturze”, wyraża i potwierdza jasne słowa Pisma: seksualność człowieka od zarania miała wyrażać się przez heteroseksualizm... Gdy podnosi się kwestię orientacji homoseksualnej, współczesna opinia publiczna wydaje się przychylać do myśli „Człowiek nie tak został stworzony”. Jeśli takiej opinii towarzyszy strach, nienawiść i potępienie, co jest częste, należy myśleć o niej ze smutkiem i bronić się przed nią. Jeśli te same słowa wypowiadane są z pokorą i współczuciem, można to uznać za przejaw postawy biblijnej.
Orientacja heteroseksualna jest nie tylko normalna, jest normatywna. Stosunki homoseksualne nie są zgodne z Bożą wizją ludzkiej seksualności.
Osoba homoseksualna (której orientacja nie wynika z wyboru, ale z uwarunkowań genetycznych, hormonalnych czy psychospołecznych) nie ponosi winy za swoją orientację, podobnie jak opóźnione w rozwoju dziecko nie ponosi winy za swój stan. Zatem opieka duszpasterska nad taką osobą powinna w pierwszej kolejności skoncentrować się na próbie zdjęcia nieuzasadnionego poczucia winy. Takie osoby nie mogą idealizować swojej orientacji jako równorzędnej alternatywy, ale nie powinny się też z jej powodu obwiniać.
Chociaż nie pochwalamy zachowań homoseksualnych, jesteśmy przekonani, że odmawianie osobom homoseksualnym praw człowieka i praw obywatelskich jest niezgodne ze świadectwem Biblii i teologią reformowaną. (MGS 1978: 233-239)
W sprawozdaniu pt. „Chrześcijańska opieka duszpasterska nad osobami homoseksualnymi”, przedłożonym Synodowi Generalnemu w 1979 roku, zostały wymienione trzy dziedziny życia zborowego, z którymi Kościół musi się zmierzyć, jeśli ma efektywnie sprawować opiekę nad osobami homoseksualnymi:
- Wyeliminowanie podwójnych standardów moralnych względem osób homoseksualnych. Często można odnieść wrażenie, że niektóre grzechy, w tym homoseksualizm, Kościół stawia poza swoimi obowiązkami duszpasterskimi, czyli tym samym poza Bożą łaską.
- Kościół powinien przyznać się do swoich grzechów wobec osób homoseksualnych. Homoseksualizmu nie należy ani afirmować, ani ścigać. Homofobia powinna zostać wyparta przez więź człowieczeństwa, chęć zrozumienia i determinację w zwalczaniu grzechów często popełnianych względem homoseksualistów, wśród których figurują stereotypy, karykaturalne przedstawianie tych osób, obraźliwy humor.
- Kościół powinien podjąć wysiłek zrozumienia homoseksualizmu. Musi chcieć zrozumieć i odnieść się do konkretnej sytuacji życiowej, w której znajdują się osoby tej orientacji. Choć wielu rzeczy o homoseksualizmie nie wiemy, wiemy, że problem jest złożony. (MGS 1979: 130-131)
W 1980 roku Synod Generalny przyjął w głosowaniu postanowienie:
Członkowie RKA, zbory, classis (dystrykty kościelne) i synody uzyskają dostęp do kompetentnie przygotowanych programów i osób, które będą mogły skutecznie wspierać praktykujących gejów i lesbijki, duchownych i świeckich, by przezwyciężać swoje zachowania. (MGS 1980: 97)
W 1990 roku Synod Generalny przegłosował oficjalne stanowisko dotyczące homoseksualizmu, ponieważ niektóre classis uważały, że wewnątrz Kościoła panują pewne niejasności co do znaczenia raportu z 1978 roku. Zalecenie komisji doradczej:
RKA powinien przyjąć stanowisko, według którego homoseksualny styl życia jest niezgodny z Pismem, jednocześnie namawiając do traktowania takich osób z miłością i wrażliwością, jako bliźnich. (MGS 1990: 461)
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.