Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

NR 3-4 / 2011

     W dniu 22 kwietnia 2001 roku w zabytkowym kościele luterańskim św. Tomasza w Strasburgu kardynał Miloslav Vlk z Pragi w imieniu Rady Konferencji Bikupów (CCEE) i metropolita Jeremiasz z Paryża w imieniu Konferencji Europejskich Kościołów (KEK) podpisali ważny z punktu widzenia ekumenicznego i współpracy Kościołów dokument nazwany Kartą Ekumeniczną. W podtytule dokument zawiera istotne określenie celu przygotowanego dokumentu: Wytyczne dla wzrastającej współpracy pomiędzy Kościołami w Europie. Chodzi o podstawowe prawa, obowiązki i wyzwania ekumeniczne dla chrześcijan na naszym kontynencie. Sygnatariusze Karty w dniu uroczystego podpisania dokumentu zachęcili, by Karta dotarła nie tylko do władz kościelnych, ale aby stała się podstawą dyskusji i inicjatyw duszpasterskich dla Kościołów w ich lokalnych wspólnotach.
      Opracowanie dokumentu poprzedziły kilkuletnie, przeprowadzone przez episkopaty Kościoła katolickiego oraz przez Kościoły członkowskie KEK, konsultacje, podczas których sformułowano wytyczne i kryteria oraz zadania, które mogą pomóc w międzywyznaniowej współpracy. Na tej podstawie międzywyznaniowa i międzynarodowa komisja, w pracach której z polskiej strony wziął udział ks. prof. dr hab. Wacław Hryniewicz z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, opracowała ten ważny dokument, który nazwano Kartą Ekumeniczną.


     Arcybiskup Alfons Nosol, przewodniczący (w roku 2003) Rady Episkopatu do spraw Ekumenizmu oraz Arcybiskup Jeremiasz, Prezes Polskiej Rady Ekumenicznej, napisali we wprowadzeniu do przygotowanego wspólnie przez Radę Episkopatu oraz Polską Radę Ekumeniczną przekładu Karty:
     Karta Ekumeniczna powinna stać się w Europie i w Polsce drogowskazem wskazującym Kościołom chrześcijańskim kierunek do podejmowania konkretnych zadań. Stanowi bowiem wspólny dorobek wyznawców Kościoła Chrystusowego początku trzeciego tysiąclecia. Jest ona wyrazem dobrej współpracy i ekumenicznej akceptacji. Mamy nadzieję, że ten dokument będzie inspiracją i pomocą dla wspólnego tworzenia dzieł ekumenicznych w drodze do jedności.
     W preambule dokumentu zaś czytamy m.in.:
     Sprawdziły się już różnorodne formy współpracy ekumenicznej... nie możemy poprzestać na obecnym stanie rzeczy... musimy starać się przezwyciężać istniejące wśród nas podziały, abyśmy mogli wspólnie i wiarygodnie głosić narodom orędzie ewangelii... Wspólnie słuchając Słowa Bożego... chcemy dać wszystkim ludziom świadectwo o miłości i nadziei... chcemy z pomocą Ewangelii zaangażować się na rzecz godności osoby ludzkiej stworzonej na obraz i podobieństwo Boga, i jako Kościoły przyczyniać się wspólnie do pojednania narodów i kultur. W tym duchu przyjmujemy tę Kartę jako wspólne zobowiązanie do dialogu i współpracy.
     Karta składa się z preambuły i trzech rozdziałów, z których każdy zawiera podrozdziały. Wszystkie one zaś kończą się formułą zobowiązania wyrażonego w kilku punktach. A oto ten podział:

Rozdzial I: Wierzymy w jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół, z podrozdziałem:
      1. Wspólnie powołani do jedności w wierze.
Rozdział II: Na drodze ku widzialnej wspólnocie Kościołów w Europie, z podrozdziałami:
     2. Wspólnie głosić Ewangelię;
     3. Wychodzić naprzeciwko siebie;
     4. Wspólnie działać;
     5. Wspólnie się modlić;
     6. Kontynuować dialogi.
Rozdział III: Nasza wspólna odpowiedzialność w Europie, z podrozdziałami:
     7. Wspólnie kształtować Europę;
     8. Jednać narody i kultury;
     9. Chronić stworzenie;
     10. Pogłębiać więź z judaizmem;
     11. Utrzymywać relacje z islamem;
     12. Spotkanie z innymi religiami i światopoglądami.

Karta Ekumeniczna kończy się następującymi stwierdzeniami:
      Jezus Chrystus, jako Pan jednego Kościoła, jest naszą największą nadzieją na pojednanie i pokój. W Jego imię chcemy w Europie kroczyć nadal wspólną drogą. Prosimy Boga o pomoc Jego Świętego Ducha. (Tu następuje cytat z Rzym. 15,13).
     Jako przewodniczący Konferencji Europejskich Kościołów i Rady Konferencji Episkopatów Europy zalecamy tę Kartę Ekumeniczną jako tekst podstawowy wszystkim Kościołom i Konferencjom Episkopatów Europy, aby ją przyjęły i dostosowały do swoich lokalnych warunków.
     Wraz z tym zaleceniem podpisujemy Kartę Ekumeniczną z okazji Europejskiego Spotkania Ekumenicznego w pierwszą niedzielę po wspólnej Wielkanocy w 2001 roku.
     Nie bez kozery termin podpisania Karty ustalono na dni związane z Europejskim Spotkaniem Ekumenicznym. Bo właśnie Spotkania Ekumeniczne w Bazylei i Grazu mobilizowały do zwielokrotnienia wysiłków zmierzających do większej jedności. Ale jednoczenie to niełatwa sprawa. Świadczyć o tym mogą zarówno dzieje chrześcijaństwa, jak i historia ruchu ekumenicznego. Doświadczenie uczy, że łatwiej jest burzyć i dzielić, aniżeli jednoczyć. Docenić jednak trzeba wysiłki ekumeniczne, które prowadzą ku pojednaniu i jednoczeniu. Mimo różnych błędów, popełnianych przez wielu aktywistów ruchu ekumenicznego, postępy są widoczne i dlatego naszym zadaniem, chrześcijan już XXI wieku, jest nie ustawać w wysiłkach zmierzających do jednoczenia ruchu chrześcijańskiego. Karta Ekumeniczna ma ułatwiać znajdowanie drogi, która prowadzić powinna do realizacji szczytnego zamierzenia – wspólnego zobowiązania do dialogu i współpracy.

Ks. Zdzisław Tranda

Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl