Nr 4 / 1989

Liturgię tegorocznego Światowego Dnia Modlitwy Kobiet przygotowały chrześcijanki z Birmy. Jest to kraj o powierzchni 678 000 km2 i 10 min ludności, z której dwie trzecie zajmują się rolnictwem. Ciężkie warunki życia powodują ucieczkę chłopów do miast. Rangun, stolica kraju, liczy 2,5 mln mieszkańców.
W 1948 r., po niemal stuletnim panowaniu Brytyjczyków, Birma odzyskała niepodległość, jednakże fakt ten nie przyczynił się do znaczniejszego rozwoju gospodarczego. Dochód narodowy, przypadający na mieszkańca, jest jednym z najniższych na świecie. Rząd wspierany przez armię i jedyną w kraju partię (o programie socjalistycznym) nic potrafi zlikwidować nędzy i unormować sytuacji politycznej i ekonomicznej.
Birmańczycy po raz pierwszy, choć nie na długo, zetknęli się z chrześcijaństwem w XVI stuleciu. W 1722 r. przybyli tu misjonarze katoliccy, którzy założyli Kościół swego wyznania, a na początku XIX w. rozpoczęła pracę amerykańska misja baptystyczna.
Obecnie w Birmie jest 87,2% buddystów i 4,2% chrześcijan (w tym 3,3% protestantów, głównie baptystów). Reszta to muzułmanie, wyznawcy religii plemiennych i hinduiści.

REDAKCJA

Co roku, w pierwszy piątek marca obchodzony jest Światowy Dzień Modlitwy Kobiet. W tym roku na świecie już po raz 102, w Polsce zaś po raz 27 świętowały go kobiety różnych wyznań 3 marca. Dla uczestniczek tych modlitewnych spotkań wspaniałym i podniosłym przeżyciem jest świadomość, że na całym świecie, od Wschodu do Zachodu, o tej samej popołudniowej porze dnia zbierają się kobiety różnych kolorów skóry, wychowane w różnych warunkach i tradycjach, by tymi samymi słowy, choć w różnych językach, zanosić modły do Pana. Zwyczajem jest bowiem, że za każdym razem liturgię tego Dnia – jedną dla wszystkich – przygotowują chrześcijanki z określonego kraju. W tym roku z Birmy.

Polskie chrześcijanki z Kościołów zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej, a czasami także katoliczki, urządzają nabożeństwa w miastach większych i mniejszych: w Poznaniu i Łodzi, Olsztynie i Słupsku, Lublinie i Krakowie, Bydgoszczy i Kłodzku, w Tomaszowie i Warszawie. W ostatnich latach nabożeństwa w stolicy, przygotowywane przez Komisję Pracy Kobiet Polskiej Rady Ekumenicznej, odbywały się kolejno w kościołach: baptystów, ewangelicko-reformowanym, starokatolickim, mariawitów, w bieżącym zaś roku miejscem modlitewnego spotkania był piękny kościół Św. Trójcy (ewangelicko-augsburski).

Osoby przybyłe na nabożeństwo powitał proboszcz parafii, ks. sen, Jan Walter, Zaproszenie do wspólnej modlitwy, pochodzące od chrześcijanek z Birmy, i sam temat liturgii: „Panie, naucz nas modlić się!”, uznał on za niezwykle bliskie wszystkim chrześcijanom i wszystkim bardzo potrzebne. Wciąż na nowo odkrywana moc modlitwy jest pomocą w trudach codziennego życia, zbliża do jedynego źródła Prawdy, Mocy, Zbawienia, jakim jest Bóg.

Właściwe nabożeństwo zostało poprzedzone wyświetleniem przezroczy, ukazujących krajobrazy Birmy, życie i problemy ludzi. Komentarz Małgorzaty Platajs jeszcze bardziej przybliżył zgromadzonym kraj, w którym powstała liturgia tegorocznego Światowego Dnia Modlitwy.

„Wszechmogący Boże, który jesteś dawcą życia, przychodzimy do Ciebie w pokorze, aby dziękować Ci i wielbić Twoje imię. Chcemy czcić Cię za Twoją miłość, opatrzność, wierność i miłosierdzie. Zebrałyśmy się tutaj jako dzieci Twojej wielkiej rodziny rozrzuconej po całym świecie i chcemy Cię prosić, abyś udzielił nam swojego Ducha Świętego. Bądź naszym przewodnikiem, gdy pragniemy wspólnie z siostrami z Birmy odczuć głębię, cel i moc modlitwy w naszym życiu” – rozpoczęła nabożeństwo Gabriela Bakałarz. Każdy wers Modlitwy Pańskiej, którą Jezus pozostawił swoim uczniom i całej ludzkości, komentowany był kolejno przez uczestniczki nabożeństwa w kontekście przebytych doświadczeń i zarazem jako wskazanie do przezwyciężania własnych słabości, budowania życia w przymierzu z Chrystusem i zgodnie z Jego wolą. Kazanie Gabrieli Bakałarz, o-parte na Ewangelii Św. Łukasza (11:1-13), we wnikliwy sposób analizowało zadania i misję kobiet w dziele doskonalenia się, ratowania zagubionych, wsparcia dla potrzebujących, przypominało, na przykładach działalności sławnych ludzi, o nieustającej gotowości do służby i pamiętaniu o sile modlitwy przyczynnej.

„Ojcze, udziel nam pokoju, który tylko Ty możesz dać. Natchnij każdą córkę i syna mądrością i siłą pochodzącą od Ciebie, abyśmy byli czujni na to, co przynosi życie, potrafili wszystko przyjąć i działać odważnie, z wiarą i modlitwą. Dziękujemy Ci za nasze siostry i braci w Chrystusie, którzy są rozproszeni po całym świecie. Wspólnie z nimi chcemy używać darów, które nam dałeś, i razem chcemy budować Twoje Królestwo na ziemi. W imieniu Jezusa modlimy się: Ojcze nasz...”

Wspólna modlitwa i wspólny śpiew: „Pójdź do Jezusa”, „Wierzyć mnie, Panie, ucz”, „Chcemy, o Panie, do końca być Twoi”. Kobiety różnych wyznań, zespolone jedną wiarą i tymi samymi dążeniami. Piękne przeżycie, co roku odnawiane, powoli buduje wspólny gmach ekumenii. Bardzo ważna jest w tym dziele rola kobiet – nosicielek życia. Poparta gorącą modlitwą.