NR 1/2013, s. 5
Zgodnie z encyklopedyczną definicją, ekumenizm to ruch w chrześcijaństwie propagujący porozumienie i współpracę między różnymi wyznaniami, dążący do przywrócenia jedności chrześcijan. Porozumienie i współpraca dla jedności! Ponad sześćdziesiąt lat temu, jeszcze przed II Soborem Watykańskim, grupa młodzieży ewangelicko-reformowanej zaczęła się spotykać w Warszawie z podobną grupą młodzieży rzymskokatolickiej. W prywatnych mieszkaniach, z udziałem młodych duchownych obu wyznań, odbywały się wspólne nabożeństwa i wspólne „herbatki” połączone z bardzo ożywioną dyskusją. Najpierw było ostrożne wzajemne poznawanie się. Potem przyszła przyjaźń, w której trochę przeszkadzało pytanie: Jak możemy robić coś wspólnie, skoro różni nas tak wiele? W tak zwanym „międzyczasie” ruch ekumeniczny został zinstytucjonalizowany. Powstały różne komisje, rady, opracowania naukowe. W czasopismach obu wyznań (a także wielu innych wyznań chrześcijańskich) pojawiły się stałe rubryki poświęcone ekumenizmowi. Ostatnio w takich rubrykach pism rzymskokatolickich pojawiły się wiadomości, że w Polsce, w maleńkim Kościele ewangelicko-reformowanym nastąpił wybór na kolejną kadencję biskupa Kościoła ks. Marka Izdebskiego, a w takich samych rubrykach u ewangelików reformowanych – sensacyjna wiadomość z największego Kościoła chrześcijańskiego o rezygnacji papieża Benedykta XVI.
Poznawanie się i tolerancja zaszły już daleko, z przyjaźnią bywa nieco gorzej, a ze wspólnym działaniem? Jan Paweł II powiedział kiedyś na spotkaniu z biskupami Kościołów należących do Polskiej Rady Ekumenicznej, że...
Jarosław Świderski
fot. Ewa Jóźwiak
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.