6 / 1992

Drogie Siostry, Drodzy Bracia,

Z wszystkimi dziećmi Bożymi, które w naszej ludzkiej społeczności na ziemi żyją w najróżniejszych warunkach, łączy nas ten sam Duch. Zapewniamy Was o naszej miłości i wdzięczności za wszystko, co Duch Boży w każdym z nas zdziałał dotychczas, i za to, co zdziała jeszcze w przyszłości.

W tym roku w wielu miejscach na świecie niedziela Zielonych Świąt będzie obchodzona jako „Niedziela Środowiska"[naturalnego – przyp. tłum.]. Ma ona przypominać, że wszyscy musimy dbać o Ziemię i ponosić za nią odpowiedzialność. W tym samym czasie w Rio de Janeiro obradować będzie Konferencja Narodów Zjednoczonych poświęcona problemom środowiska i rozwoju.

Przedstawiciele rządów i inne osoby, między innymi delegaci z Kościołów członkowskich Światowej Rady Kościołów, będą mówili o takich zagadnieniach, jak eksploatacja przyrody i zdolność przeżycia, czyli o kwestiach mających decydujące znaczenie dla egzystencji na całej Ziemi. Obrady te będą dla nas okazją do zwrócenia uwagi na to, jak Bóg odpowiada na naszą modlitwę, skierowaną do Niego podczas Zgromadzenia Ogólnego w Canberze: „Przyjdź, Duchu Święty, i odnów całe stworzenie!"

Jak czytamy w drugim rozdziale Dziejów Apostolskich, moc Ducha Świętego, który objawił się wierzącym w dniu Zielonych Świąt, spowodowała przemianę, dzięki której powstało nowe stworzenie i nowa społeczność. W dzisiejszych czasach niepewności, lęku, braku stabilizacji, życia niezgodnego z naturą, potrzeba nam tej mocy, aby nastąpiła przemiana dzięki działaniu Ducha Świętego. Międzynarodowe struktury i systemy społeczne, tak przez nas krytykowane (chociaż ich mechanizmy ucisku często biernie popieramy), mogą zostać przemienione w struktury sprzyjające człowiekowi i służące jego rozwojowi tylko wtedy, gdy Duch Święty na nowo ze szczególną mocą wniknie w nas, będzie obok nas i z nami.

Duch Święty jest duchem wzajemnego porozumienia. Jest duchem wspólnoty „na jednym miejscu". Wierzący czuli wzajemną bliskość. Byli wszyscy razem na jednym miejscu. Słyszeli szum i widzieli, jak wieje wiatr Ducha. Odczuwali świeży powiew nowego życia.

Duch Święty jest duchem odwagi. Wobec zgromadzonych ludzi Piotr i inni apostołowie nieustraszenie powstali z miejsc i przemówi/i. Duch udzie/ił im mocy i odwagi ich Nauczyciela. Mieli pewność, że Bóg jest z nimi.

Duch Święty jest duchem odpowiedzialności. Zgromadzeni, świadomi obecności żywego Boga, pytali: „Co mamy czynić...?", i było to pytanie o ich odpowiedzialność. Zawstydzeni, pełni poczucia winy i braku nadziei, szukali kogoś, kto nimi pokieruje, poprowadzi i pouczy. Także dzisiaj delegaci zgromadzeni w Rio de Janeiro potrzebują tego Ducha, potrzebujemy Go wszyscy. Módlmy się za nich i za siebie wzajemnie.

Duch Święty jest duchem wierności, która spaja wspólnotę. Dwunastu apostołów było jednością w Duchu. Zgodnie ze swoją wiarą wykładali Pismo, nauczali Słowa Bożego, udzielali rad i umacniali tych, którzy uwierzyli.

Dziś Kościół we wszystkich swoich działaniach też potrzebuje tego ducha wierności, zarówno w samej Wspólnocie, jak i w dążeniu do Wspólnoty.

Duch Święty jest duchem szafarstwa i wzajemnego dzielenia się. Pokutując i zawierzając całych siebie Bogu tamci ludzie poznawali, że oni sami, ich kraj i wszelkie ich dobra należą do Boga, Stwórcy j Dawcy wszystkiego. Zrozumieli, że nie są już właścicielami, lecz stali się szafarzami i ludźmi mającymi udział w tym, co – z ich życiem włącznie – należy do Boga. Oby duch szafarstwa i wzajemnego dzielenia się zmaterializował się w świecie opanowanym przez chciwość, konkurencję, samolubstwo, militaryzm i zbrojenia.

Duch Święty jest duchem Wspólnoty wielbiącej Boga. Wierni uczyli się coraz bardziej akceptować siebie, kochać, wybaczać i umacniać. Doświadczali tego, że uwolnienie od samolubstwa uzdalnia do służenia innym. A wyzwoleni z niewoli grzechu, trwali we wspólnocie i wspólnie wielbili Boga w modlitwach.

Również dziś Kościół powinien wielbić Boga i sprawować służbę w duchu prawdziwej koinonii. Nowa społeczność, zrodzona w dniu Zielonych Świąt, to Kościół Chrystusa zmartwychwstałego. Kościół, w którym wierni doznają przemieniającej człowieka mocy Ducha. Pokutując zaś i modląc się, mogą przyzywać Go również po to, aby przezwyciężyć grzeszne podziały Kościoła.

Obyście wszyscy, święcąc tę tak ważną pamiątkę zesłania Ducha Świętego, poczuli w Waszych sercach obecność Pana naszej Wspólnoty, Pana Stworzenia.