Na fotografii: Jakub Simmler (1791-1872) – oficer wojska polskiego, członek Kolegium warszawskiej parafii ewangelicko-reformowanej i majster stolarski w jednej osobie ( foto: Arch. Bibl. Nar.)
NR 11 / 1987
Simmlerowie wywodzili się ze Szwajcarii, byli rodziną stanu szlacheckiego pieczętującą się herbem własnym "Simmler", posiadającym na czerwonej tarczy dwa złote splecione szyjami węże, a nad nimi, na srebrnym hełmie, gołębie z gałązką w dziobie. Męscy przedstawiciele rodu byli przez wieki żołnierzami, duchownymi i rzemieślnikami, mistrzami kunsztu stolarskiego. W Warszawie z końcem XVIII wieku pojawili się bracia Andrzej i Jan Jakub Simmlerowie, majstrowie stolarscy, wyznania ewangelicko-reformowanego, urodzeni w Zurychu. Przybyli, jak wielu podobnych im cudzoziemskich rzemieślników, w poszukiwaniu podatnego gruntu dla rozwoju fachu i założenia warsztatu. Początkowo pracowali w zakładzie stolarskim prowadzonym przez Christiana Kalischa (1756-1823).
W 1782 roku Andrzej Simmler (1753-1811) ożenił się z katoliczką Ewą Barbarą Styczyńską (ok. 1760-1811), a Jan Simmler (1760-1794) w tymże roku poślubił Annę Krystynę Reich (1767-1803) wyznania ewangelicko-augsburskiego. Po założeniu rodziny obaj bracia mogli pomyśleć o stabilizacji swej egzystencji w nowej ojczyźnie. W 1789 roku byli już właścicielami własnego warsztatu przy ul. Długiej w Warszawie, który z czasem zajął wybitną pozycję wśród warszawskich wytwórni mebli. Klienci Simmlerów, rekrutujący się z warstw arystokratycznych zbliżonych do dworu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i z bogatego mieszczaństwa, chętnie nabywali modne wówczas meble z hebanu, fornirowane i intarsjowane. Trafiały one między innymi do pałaców w Jabłonnie, Natolinie, Prymasowskiego w Warszawie, zdobiły także szacowne domy mieszczańskie.
Ewa i Andrzej Simmlerowie mieli czworo dzieci: dwie córki i dwóch synów, ale wiek dojrzały osiągnęła tylko jedna córka - Katarzyna (ur. 1786), która w 1806 roku wyszła za mąż za Krystiana Bogumiła Grundmana (zm. około 1820). Drugi z braci, Jan Jakub, doczekał się potomka płci męskiej - Jakuba Jana.
Jan Jakub Simmłer zmarł 27 maja burzliwego dla Polski roku 1794. Został pochowany na założonym dwa lata wcześniej cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie. Pięć miesięcy później, 8 listopada tegoż roku, stolica skapitulowała pod naporem wojsk rosyjskich. Każdy następny rok przynosił coraz to nowe zmiany w sytuacji politycznej i gospodarczej kraju. Wypadki następowały po sobie jak w kalejdoskopie. Oto dnia 26 listopada 1806 roku do Warszawy wkroczyły wojska francuskie, a w ślad za nimi 19 grudnia przybył cesarz Napoleon I. Entuzjazm był ogromny, wszystkie zakłady stolarskie stolicy uczestniczyły w budowie bram triumfalnych i odpowiednich dekoracji, wszak z tą wizytą wiązano nadzieje na wskrzeszenie państwa. W efekcie powstało Księstwo Warszawskie, stając się namiastką wolnego kraju. Następowało ożywienie gospodarcze. Był to z pewnością szczęśliwy okres dla firmy meblarskiej. Stale wzrastająca liczba mieszkańców miasta i jego rozbudowa powodowały zwiększenie zapotrzebowania na meble, tanie i proste, luksusowe i zbytkowne. Miał więc co robić warsztat Simmlerów.
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.