Nr 3 / 1989

Panie Jezu Chryste, Przyszedłeś na ten świat i stałeś się jednym z nas, doświadczyłeś cierpień i prób, które są naszym udziałem, aby nam pomóc je pokonywać,
aby pokazać, jakie może być nasze Człowieczeństwo – pełne pokory i posłuszeństwa Ojcu, otwarte na sprawy innych.
Gromadzimy się pod Twym Krzyżem zawstydzeni naszą grzesznością, a także małością naszych dokonań – słudzy bezużyteczni, którzy co najwyżej wypełniają swe obowiązki i nic ponadto.
Prosimy Cię gorąco, Panie,
powstrzymaj nas od zbytniej pewności siebie,
od polegania na własnych wyborach dróg,
od liczenia na własne tylko siły,
od dufnego przekonania,
że dziedzictwo i tak będzie nasze.
Prosimy Cię,
naucz nas tej trudnej sztuki umierania z Tobą
i z Tobą wstawania do nowego życia. Spraw, niech Krzyż Twój będzie dla nas znakiem opamiętania się i ratunku,
znakiem zwycięstwa i zbawienia – tak jak jest nim dla tych wszystkich,
którzy prawdziwe zawierzyli Tobie.