Nr 8 / 1989

Wypowiadamy przed Tobą, Ojcze, nasz żal,
bo tak trudno i ciężko nam żyć.
U Ciebie szukamy rady, pomocy i pocieszenia,
bo tylko Ty jeden jesteś w stanie nam ich udzielić.

Niepokój, ale i nadzieja napełniają nasze serca,
bo żyjemy w niebezpiecznym czasie przełomu,
przejścia od stanu ubezwłasnowolnienia
do samostanowienia ludzi o sobie.

Prowadzisz nas, Ojcze, tą trudną drogą
pomiędzy zagrożeniem a nadzieją.
Prosimy Cię, daj nam siłę ducha, abyśmy
pośród wszystkich przeciwności umieli
pokonywać słabości ciała, abyśmy złu
przeciwstawiali dobroć, nie uginali się,
gdy nas poniżają, lecz zachowali poczucie ludzkiej godności.

Niech dom rodzinny będzie naszym azylem,
gdzie dając i biorąc serdeczną miłość,
oddychając zdrową atmosferą prawdy, polegając
wzajemnie jedni na drugich,
znajdziemy spokój i poczucie bezpieczeństwa.

Z wiarą i ufnością spoglądamy ku Tobie,
bo od wieków byłeś i jesteś
naszą ostoją i źródłem pociechy.
Niech spocznie na nas Twoja łaska,
a dzieło naszych rąk utwierdzaj na ziemi.