Gdy wspominam Hansa Lehndorffa, staje mi często przed oczyma słynny miedzioryt Albrechta Dürera Ritter Tod und Teufel (Rycerz śmierci i diabeł) zwany też Christlicher Ritter.

Hans Lehndorff był rycerzem, ewangelickim rycerzem - nie tylko dlatego, że piastował godność komtura zakonu joannitów. Prawdziwe rycerstwo to sprawa głęboko duchowa; jego przeciwieństwem jest chamstwo. Przypomnę, że joannici wywodzą się z zakonu szpitalników założonego przez krzyżowców i powstałego w Ziemi Świętej. Po upadku twierdzy Akkon, która broniła (chrześcijańskiego) Królestwa Jerozolimskiego, zakon przeniósł się na Cypr a później na Maltę (1530-1793). Po Reformacji szpitalnicy podzielili się na dwa zakony: katolicki - rycerzy maltańskich i ewangelicki - joannitów. Do dzisiejszego dnia joannici utrzymują i prowadzą szereg szpitali.

Hans von Lehndorff był kierownikiem oddziału chirurgicznego, a później dyrektorem szpitala joannitów w Bad Godesberg pod Bonn.

Krótka biografia Hansa Lehndorffa

Urodził się 13 kwietnia 1910 roku w Graditz nad Łabą, gdzie jego ojciec był kierownikiem głównej pruskiej stadniny. W 1922 roku ojciec został przeniesiony do Trakehnen (Prusy Wschodnie), gdzie kierował słynną stadniną koni. Tę stadninę wniosła jako wiano narzeczona króla Prus. Hans i jego pięcioro rodzeństwa dosłownie wychowali się na grzbietach końskich; Hans do końca swoich dni zachował miłość i podziw dla tych wspaniałych stworzeń !

Po maturze (w Gombinie) wyjechał na dwa lata do Genewy, Paryża i Anglii, by uczyć się obcych języków. Od roku 1930 studiował medycynę w Monachium, Królewcu i Berlinie. W roku 1936 zdał egzamin państwowy w Berlinie i do roku 1945 pracował jako chirurg w Insterburgu (Prusy Wschodnie, obecnie okręg Kaliningradzki). W roku 1945 został przeniesiony wraz ze szpitalem do Królewca, gdzie przeżywał walki o miasto i kapitulację III Rzeszy. Opisał te wydarzenia w słynnym Ostpreusisches Tagebuch (1961). Książka stała się bestsellerem, przetłumaczona została na wiele języków, szybko osiągnęła nakład miliona egzemplarzy; niestety nie ukazała się po polsku.

Po ucieczce z obozu jenieckiego Hans von Lehndorff pracował przez dwa lata jako lekarz w swej mazurskiej ojczyźnie już to pod rosyjskim, już to pod polskim zarządem. W roku 1947 przyjechał do Niemiec Zachodnich. Wiele podróżował, pisał, wygłaszał odczyty, był współpracownikiem Evangelische Akademie in Herrmannsburg. W styczniu 1950 roku powrócił do medycyny: pracował w Getyndze (Chirurgische Universitätsklinik); a później przez cztery lata w Bonn w Johanniter-Krankenhaus. Od listopada 1954 do 1970 był dyrektorem szpitala Viktoria-Krankenhaus w Bad Godesberg. Od 1972 roku, gdy parkinsonizm uniemożliwił mu pracę chirurga, pracował jako duszpasterz szpitalny.

Zmarł 4 września 1981 roku w Bonn.