Na fotografii: Ks. Emil Jelinek 1905-1979
NR 7-8 / 2005
Stulecie urodzin ks. dr. Emila Jelinka
Emil Jelinek urodził się 7 lipca 1905 roku w Łodzi.1 Był dzieckiem tkacza Wilhelma i Natalii Millerówny. Edukację rozpoczął w parafialnej szkole w Łodzi, ucząc się z czeskiego elementarza pod kierunkiem kantora zborowego Jana Niewieczerzała (ojca ks. sup. Jana Niewieczerzała).
W czasie pierwszej wojny światowej rodzina Jelinków przeniosła się czasowo do Zelowa, gdzie młody Emil uświadomił sobie szczególnie mocno swoje wygnańcze, czeskie pochodzenie. W roku 1917 rozpoczął naukę w gimnazjum w Łodzi i wykazywał duże zdolności, lecz trudne warunki materialne sprawiły, że edukację przerwał. Zdobył zawód księgowego, a następnie elektrotechnika, zaś maturę zdał z opóźnieniem, jako uczeń szkoły wieczorowej. Dzięki temu mógł rozpocząć realizację swoich skrystalizowanych już planów.
W 1926 roku wstąpił na Wydział Teologii Ewangelickiej na Uniwersytecie Warszawskim. Studia ukończył po czterech latach, a dla pogłębienia wiedzy wyjechał do Bazylei. Po powrocie rozpoczął pracę w warszawskiej parafii. W czerwcu 1932 roku został ordynowany przez ks. sup. Stefana Skierskiego, ks. Kazimierza Szefera i ks. Ludwika Zaunara. Mianowano go administratorem parafii w Kucowie, Żychlinie i Sielcu. Ten stan rzeczy nie trwał jednak długo. Już po dwóch latach Emil Jelinek znów wyjechał, tym razem do Pragi czeskiej, gdzie pod kierunkiem ks. prof. Józefa L. Hromadki napisał doktorat. Obronił go w czerwcu 1936 roku. Po powrocie do Warszawy, Konsystorz ustanowił Jelinka duchownym i administratorem zborów w Żychlinie, Kucowie i Żyrardowie.
W niedługim czasie, na wniosek sekretarza generalnego Światowego Związku Szkół Niedzielnych, Jelinek wyjechał do Anglii. Po odpowiednim przygotowaniu rozpoczął pracę jako sekretarz tej organizacji w Polsce. W tym okresie został wydawcą miesięcznika "Szkoła Niedzielna". Niestety, w Bibliotece Synodu nie ma żadnych numerów tego periodyku, a nawet jakichkolwiek bliższych danych o nim. A przecież właśnie dzięki tej pracy ksiądz Emil nawiązał ożywione kontakty z innymi Kościołami ewangelickimi, co pozwoliło na rozwój jego zainteresowań ekumenicznych.