NR 1-2 / 2011
Pan ujawni to, co ukryte w ciemności, i objawi zamysły serc.
Kor. 4, 5b
Krystaliczna pogoda w podgórskiej miejscowości. Jest tak pięknie, że chciałoby się zatrzymać ten obraz, utrwalić w obszarze własnej pamięci na zawsze. Do tego dochodzą słowa jak balsam dla duszy. Mowa o życiu w prawdzie i w świetle. Boże! Ty dobrze wiesz jak żyję. Widzisz jak miotam się i cierpię. Co chcesz mi dziś oznajmić? Co słyszę z ambony?
Kłamstwo wysysa energię, życie pozornie uporządkowane z ukrywanymi pod powierzchnią uprzejmości ciemnymi uczynkami – prowadzi do duchowej ruiny. Co mówisz, Panie, Koryntianom? O wierności wymaganej od szafarzy (zob. I Kor. 4, 2), o odpowiedzialności, o ważnej przestrodze. Co przekazujesz mnie?
Mam zamilknąć, mam zamknąć usta, mam nie ulec pokusie osądzania kogokolwiek. Ty będziesz to czynił. Ty, który masz moc i trzymasz w ręku moje losy, ujawnisz to, co ukryte w ciemności i objawisz zamysły mego serca. Ta wiedza, Boże, wywołuje we mnie lęk.
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.