NR 4/2020, s. 40–41
8 października zmarł w wyniku zarażenia koronawirusem emerytowany biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, ks. Jan Szarek, człowiek o nieprzeciętnych zasługach nie tylko dla polskiego ewangelicyzmu, ale także rodzimej ekumenii.
Był biskupem czasu przełomu. Kiedy stanął na czele Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP w 1991 r. musiał zmierzyć się z ogromem nowych zadań, możliwych dzięki zmienionej sytuacji społeczno-politycznej w Polsce. Przede wszystkim chodziło o ustawę dla Kościoła, rewindykację majątków kościelnych, organizację od podstaw duszpasterstwa w wojsku i szpitalach, zagwarantowanie Kościołowi obecności w mediach, organizację szkolnictwa itp.
Jeśli do tego dodamy codzienne problemy życia kościelnego, jak duszpasterstwo, diakonia – ukochana dziedzina działalności biskupa Jana, kształcenie kadr, działalność wydawnicza itp., widzimy, jak olbrzymi zakres obowiązków stanął przed nowym biskupem.
Pierwszoplanową sprawą było uregulowanie prawne dla Kościoła ewangelicko-augsburskiego, o co bp Szarek usilnie zabiegał, przesyłając m.in. memorandum do Sejmu RP. Musiał się wykazać cierpliwością, bo władza ustawodawcza, mówiąc eufemistycznie i kolokwialnie, niezbyt paliła się do uregulowania statusu prawnego niedużego Kościoła. Stało się to dzięki ustawie z 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP.
Bp Szarek był znakomitym ambasadorem swego Kościoła. Cechowała go duża kultura osobista, bezpośredniość, a przy tym godna podziwu aktywność. Słyszy się czasem opinię, że społeczeństwo polskie zainteresowało się ewangelicyzmem z nadejściem „małyszomanii” i czasem, gdy urząd premiera RP sprawował luteranin, prof. Jerzy Buzek.
Wcześniej wiele dla spopularyzowania ewangelicyzmu w Polsce uczynił bp Szarek. Był widoczny w mediach nie tylko z racji swego słusznego wzrostu, ale po prostu dlatego, że aktywnie uczestniczył w licznych uroczystościach o charakterze państwowym, patriotycznym i kościelnym. A przy tym zawsze miał czas dla dziennikarzy.
Od 9 stycznia 1993 r., przez dwie pełne trzyletnie kadencje, pełnił funkcję prezesa Polskiej Rady Ekumenicznej. W 1994 r. doprowadził do wspólnoty ołtarza i ambony między Kościołem Ewangelicko-Augsburskim w RP i Kościołem Ewangelicko-Metodystycznym w RP.
Ze strony Polskiej Rady Ekumenicznej grał pierwsze skrzypce w dialogu z katolikami.
9 czerwca 1991 r. w ewangelicko-augsburskim kościele św. Trójcy w Warszawie witał papieża Jana Pawła II. To wówczas wygłosił znamienne słowa, które...
Pełny tekst artykułu (po zalogowaniu w serwisie)
Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl
* * * * *
Grzegorz Polak – zastępca dyrektora Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego w Warszawie