Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

NR 4/2021, s. 34–35

Witold BenedyktowiczW roku bieżącym przypada setna rocznica powstania Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP w wyniku działalności misyjnej metodystów amerykańskich. Tak się składa, że w tym samym 1921 r. urodził się w Krakowie Witold Benedyktowicz, jedna z najwybitniejszych postaci nie tylko w stuletnich dziejach polskiego metodyzmu, lecz także w polskim ekumenizmie i teologii ewangelickiej.

Witold Benedyktowicz związał się z metodyzmem w 1940 r., to jest w wieku 19 lat. Rok później podjął studia teologiczne w Wyższej Szkole Biblijnej Kościoła Metodystycznego w Warszawie. Już w czasie okupacji podjął pracę duszpasterską w rodzinnym mieście, w czerwcu 1947 r. został ordynowany na prezbitera. Jednocześnie kontynuował studia teologiczne na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, ich ukoronowaniem było uzyskanie doktoratu w 1954 r. Warto zaznaczyć, że po drugiej wojnie światowej był to ostatni doktorat uzyskany na tym Wydziale, który w tym samym 1954 r. został rozwiązany, a w jego miejsce powstała Chrześcijańska Akademia Teologiczna.

Jedenaście lat później, w roku 1965, ks. Witold Benedyktowicz był pierwszą osobą wywodzącą się ze środowisk ewangelickich, która habilitowała się w ChAT na podstawie rozprawy pt. „Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie”. Byłem wówczas pod wrażeniem Jego wykładu habilitacyjnego, zatytułowanego „Karol Barth i teologia dialektyczna. Sytuacja w teologii protestanckiej Niemiec na przełomie XIX i XX wieku”, który wygłosił 11 listopada w siedzibie władz naczelnych Kościoła Ewangelicko-Reformowanego, który w owym czasie użyczał gościny Polskiej Radzie Ekumenicznej. Jako prezes Koła Teologów Ewangelickich ChAT zwróciłem się po wykładzie do ks. Benedyktowicza z prośbą o wygłoszenie prelekcji dla studentów związanej z tematem Jego habilitacji. W ten sposób nawiązała się nasza znajomość i jednocześnie współpraca, która trwała ponad trzydzieści lat.

W tym miejscu chciałbym dodać, że w okresie moich studiów teologicznych, które ukończyłem w roku 1966, wykłady z zakresu dogmatyki ewangelickiej obejmowały dorobek naukowy z tej dziedziny obejmujący wiek XIX i pierwsze lata XX w. Obowiązujący w owym czasie skrypt z dogmatyki przybliżał nam poglądy takich teologów, jak Friedrich Daniel Ernst Schleiermacher, Albrecht Ritschl, Ernst Troeltsch czy Adolf von Harnack, natomiast o przełomie w teologii ewangelickiej, który nastąpił po pierwszej wojnie światowej i był związany z nazwiskami takich teologów jak Karl Barth, Emil Brunner, Rudolf Bultmann czy Paul Tillich, w ogóle nie słyszeliśmy. Sytuacja zmieniła się diametralnie wraz z objęciem przez ks. prof. Witolda Benedyktowicza kierownictwa Katedry Teologii Systematycznej w 1967 r. Mimo że byłem już absolwentem, uczestniczyłem regularnie w wykładach, a zwłaszcza seminariach z dogmatyki ewangelickiej prowadzonych przez Profesora.

Z Jego inspiracji Koło Teologów Ewangelickich zorganizowało w 1969 r. sympozjum poświęcone Karlowi Barthowi z okazji pierwszej rocznicy jego śmierci. Ksiądz Profesor wygłosił wówczas referat zatytułowany „Barth i Bultmann. Paralele – różnice – dopełnienia”, mnie z kolei przypadł temat „Karol Barth a religia”. Sympozjum to, jak również uczestnictwo w zajęciach prowadzonych przez...

 

Pełny tekst artykułu (po zalogowaniu w serwisie)

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl

* * * * *

Karol Karski – profesor teologii ewangelickiej, ekumenista, emerytowany pracownik naukowy Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, były redaktor naczelny „Studiów i Dokumentów Ekumenicznych”