Nr 11-12 / 2008
Pójdźcie do mnie wszyscy,
którzy jesteście spracowani i obciążeni,
a Ja wam dam ukojenie.
Mt 11, 28
Czwarta adwentowa świeca płonie jasnym płomieniem. Czas przyjścia Zbawiciela jest bliski. Napięcie oczekiwania rośnie. Co roku, w ciemnościach grudnia i szybko zapadającym zmierzchu, cieszę się blaskiem świec. Światło w mroku może okazać się ratunkiem. Nawet najmniejsze światełko – w głębokiej samotności, tęsknocie i bólu – przynosi coś cennego: nadzieję na odnalezienie drogi, na poczucie bezpieczeństwa, na wiarę w jutro. Jezus Chrystus mówi: Ja jestem światłością świata, kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota (J 8,12). Pan Jezus przychodzi jako światło i wsparcie dla zgubionych, bezradnych, cierpiących, rozczarowanych. Zaprasza Słowem: Pójdźcie do mnie wszyscy. Przywołanie w czasie adwentowym postaci usługującego Jezusa to inny obraz, do którego przywykliśmy o tej porze roku: obrazu adwentowego wieńca, kiermaszu z ozdobami świątecznymi i wypiekami. Jednak właśnie w tym szczególnym okresie roku kościelnego widok usługującego Jezusa jest tak bardzo potrzebny, by nie zatracić sensu Adwentu i nie zagubić się w skupieniu na licznych, odwodzących od Zbawiciela czynnościach.
Usługujący Jezus najwięcej cudów dokonał w okolicy Kafarnaum, na północ od Jeziora Genezaret, w miejscowościach Chorazyn i Betsaida. Sceptyczni i kpiący z czynów Jezusa mieszkańcy tych miast prowokują Syna Bożego do wypowiedzenia gorzkich słów prawdy:
Biada tobie, Chorazynie, biada tobie, Betsaido! (Mt 11, 21). Kilka wierszy dalej Zbawiciel mówi coś zupełnie innego, obejmuje swą miłością wszystkich, którzy są spracowani i obciążeni, i w swojej bezradności i zmęczeniu przychodzą do Niego. Usługujący Jezus wówczas i dziś jest darem i wsparciem dla każdego, kto zechce Mu zaufać.